1 Niedziela Wielkiego Postu, Rok B
NAWRACAJMY SIĘ!
Jak niegdyś Izrael wędrował przez 40 lat po pustyni, by dotrzeć do Ziemi Obiecanej, tak Jezus wychodzi również na pustynię, by przygotować się do publicznej działalności – jednego z etapów dzieła zbawienia, którego szczytowym punktem będzie Męka, Śmierć i Zmartwychwstanie. Ziemią Obiecaną Dzieci Bożych jest królestwo Ojca.
Wielkie dzieła wymagają solidnego przygotowania. Służą temu: odosobnienie, cisza, spokój, umartwienie. To idealne warunki do modlitwy i poszukiwania woli Bożej. Tak przygotowany Jezus przychodzi do Galilei, by nauczać. Prowadzony przez Ducha Świętego jest przekonany, że „czas się wypełnił” i nadszedł koniec oczekiwania na zbawienie. Bóg właśnie teraz urzeczywistnia swoje obietnice.
„Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”.
Nawrócenie nie jest wysiłkiem jednorazowym. To proces, który trwa całe życie. Istotą nawrócenia jest nie tylko zmiana myślenia, lecz także sposobu emocjonalnego reagowania i postępowania.
Chrześcijanin nie może żyć wg zasady, by jedno myśleć, drugie mówić, a jeszcze trzecie robić. Musi być spójny i przejrzysty. Wpatrując się w osobę Jezusa, musi starać się postępować jak On. Karmić się słowem Bożym, modlić się, czyli rozmawiać z Ojcem i działać.
Chodzi o to, by nasze myśli, sposób reagowania i czyny były Jezusowe. Do tego dążymy w tym życiu, a pełnię podobieństwa, czyli świętość, do której powołany jest każdy człowiek, osiągniemy dopiero w wieczności.
/Opracowanie: s. Ludwika/