6 Niedziela Wielkanocna, Rok B
PRZYJACIEL BOGA, MIŁUJE BRACI
Poprzedniej niedzieli słuchaliśmy Jezusa nauczającego o krzewie winnym i latorośli, która wyda dobre owoce, jeżeli będzie w krzewie trwać. Pamiętamy, że krzewem winnym jest nasz Pan, który poucza, że tym, co łączy z Nim nierozerwalnie, jest miłość.
„Wytrwajcie w miłości mojej” (Ewangelia). Oto nasz cel, a środkiem do jego osiągnięcia są przykazania. Jeżeli je zachowujemy, rozpoznajemy wolę Ojca, Jego głos staje się słyszalny i dzięki temu nie mamy trudności w dokonywaniu słusznych wyborów. Wiemy bowiem, czego Bóg od nas oczekuje. W ten sposób stajemy się Jego przyjaciółmi, którzy coraz bardziej miłują braci.
Miłość wyraża się w dawaniu siebie: swojego czasu, sił, drobnych gestów życzliwości, uśmiechu. To pozorne tracenie, dzięki któremu stokroć więcej otrzymujemy! Bez względu na to kim jestem i czym się zajmuję, Bóg o mnie zabiega. „On nie ma względu na osoby” (I czytanie). Jeżeli oddaję cześć Jego imieniu, staram się żyć uczciwie, jestem Mu miły…bardzo bliski! Otwieram się na Ducha Świętego; staję się wiarygodnym świadkiem dla świata – autentycznym uczniem Jezusa.
Wydawać by się mogło, że wybór Boga na Pana swojego życia, otwiera drogę do Jego błogosławieństw. I słusznie…tyle, że to On pierwszy nas umiłował i wybrał; zesłał na świat swego Syna, abyśmy mieli życie. To nie my Bogu, lecz Bóg nam uczynił wielką łaskę – zaliczył do grona swoich przyjaciół. Na przyjaciela zawsze można liczyć. Czy Bóg może liczyć na mnie?
/Opracowanie: s. Ludwika/