Rok kościelny z jego nieustannym uobecnianiem i przedstawianiem
życia Chrystusa jest największym dziełem człowieka;
a Bóg uznał taki układ i ręczy za niego rok za rokiem,
udziela w nim coraz to nowego światła,
jakby pojawiał się pierwszy raz.
/Jochen Klepper/ niemiecki pisarz
Rok liturgiczny zwany również rokiem kościelnym, to rok tajemnic i świętowania całego życia Jezusa. Jest nieustannym wyznawaniem wiary.
Każdy czas jest Bożym czasem, a każde wspomnienie słów i życia Jezusa Chrystusa jest spotkaniem z żywym Bogiem.
Podobnie jak co roku obchodzimy rocznice, tak samo liturgia celebruje najważniejsze dla chrześcijaństwa wydarzenia zbawcze w rytmie roku.
W ciągu rocznego cyklu Kościół wspomina całe misterium Chrystusa – od momentu Wcielenia, przez Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie oraz Zesłanie Ducha Świętego aż po oczekiwanie na ponowne przyjście Chrystusa na końcu czasów.
ROK LITURGICZNY SKŁADA SIĘ Z NASTĘPUJĄCYCH OKRESÓW:
Adwent
Trwa od pierwszej niedzieli Adwentu do Wigilii Bożego Narodzenia włącznie.
Narodzenie Pańskie
Trwa od pierwszych Nieszporów Bożego Narodzenia do niedzieli Chrztu Pańskiego.
Wielki Post
Rozpoczyna się Środą Popielcową, a kończy Mszą Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek.
Triduum Paschalne
Rozpoczyna się Mszą Wieczerzy Pańskiej, a kończy Nieszporami niedzieli Zmartwychwstania.
Wielkanoc
Trwa pięćdziesiąt dni, od niedzieli Zmartwychwstania do niedzieli Zesłania Ducha Świętego włącznie. Pierwsze osiem dni tego okresu tworzy tzw. oktawę Wielkanocy. Jest to osiem dni przeżywanych tak, jak Wielkanoc.
Okres zwykły
Jest to najdłuższy okres liturgiczny, trwający 33-34 niedziele. Podzielony jest na dwie części. Pierwsza, krótsza (8-9 niedziel) trwa od niedzieli Chrztu Pańskiego do Środy Popielcowej, zaś druga od Niedzieli Zesłania Ducha Świętego do I Niedzieli Adwentu.
Rok liturgiczny rozpoczyna się zawsze od pierwszych Nieszporów pierwszej Niedzieli Adwentu, która przypada między 27 listopada a 3 grudnia.
Obchodzenie z wiarą roku kościelnego czyni nas współczesnymi Jezusa. Chodzi o to, żeby to On, kiedy zrobimy mu miejsce, wszedł w nasz czas i nasze życie wraz ze swoją mocą uzdrowienia i przebaczenia, potęgą swojego Zmartwychwstania.
Wieczność Boga nie jest po prostu bezczasowością (…),
lecz jest potęgą czasu, która urzeczywistnia się,
jako bycie z kimś i bycie tu i teraz w czasie.