„Jesteście powołane, by być lampami oświetlającymi drogę (…),
umiejcie zawsze pomagać tym,
którzy potrzebują waszej modlitwy i waszego spokoju.(…)
/Św. Jan Paweł II/
21 listopada, w święto Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, przypada Światowy Dzień Życia Kontemplacyjnego.
Tego dnia Siostry klauzurowe, w tym również my – Siostry Bernardynki – dziękujemy Panu za dar naszego powołania do tej szczególnej bliskości, odnawiamy złożone śluby zakonne i modlimy się, aby nie zabrakło nowych powołań do życia konsekrowanego, niosącego tak wiele łask dla całego Kościoła.
Nasze życie w klasztorze klauzurowym, to radość całkowitego przylgnięcia do Serca Jezusa, poświęcenia się Bogu w modlitwie i ciszy wypełnionej pracą.
Św. Jan Paweł II napisał, że życie klauzurowe, to jedna z form życia zakonnego, „poprzez którą Kościół ukazuje światu przewagę kontemplacji nad działaniem, tego, co wieczne nad tym, co czasowe”.
Warto również przytoczyć słowa Jana Pawła II skierowane do zakonów kontemplacyjnych: „Wasze oddanie się Bogu, przeżywanie całego swojego życia jako swoistego dyżuru modlitwy i ascezy, ukazuje i wyraża najgłębszą istotę powołania chrześcijańskiego. Jest to wielka łaska dla tego, kto ją otrzymuje, wielka łaska dla Kościoła, bo kontemplacja i umartwienie osób konsekrowanych jest szczególną siłą i gwarantem skuteczności jego apostolstwa”.
Starożytna tradycja duchowa, podjęta przez Sobór Watykański II, wyraźnie łączy życie kontemplacyjne z modlitwą Jezusa ”na górze” to znaczy w miejscu odosobnionym, dostępnym nie dla wszystkich, lecz jedynie dla tych, których wzywa On do Siebie, na miejsce samotne. Pan wszelkiego stworzenia chce być miłowany w sposób wyłączny
i absolutny; pragnie, by oblubienica była zawsze przy Nim. Bóg, którego miłość do człowieka graniczy z szaleństwem, upodobał sobie i wybrał osoby, z którymi chce być „sam na sam”. Klauzura pokazuje wielki sens tej wyłącznej miłości. Klauzura staje się przestrzenią boskiego wybrania, przestrzenią boskiego szaleństwa. Tutaj słowa: „na zawsze”, nabierają właściwego znaczenia, szczególnej głębi. Bóg wybrał konkretnego człowieka dla Siebie, bez żadnej jego zasługi, aby z miłością udzielać się jemu i przez tę tajemniczą więź doprowadzać wiele dusz do zbawienia.