6 Niedziela Zwykła, Rok B
GŁOSIĆ WIELKOŚĆ BOGA
W starożytnym Izraelu choroba trądu uznawana była za skutek grzechu. Gdy kapłan – szanowany przez lud znawca tradycji i pisma – stwierdził u kogoś tę chorobę, wówczas taki człowiek musiał zamieszkać w miejscu odosobnionym, był eliminowany z życia społecznego (por. Kpł 13, 1-2. 45-46).
Szokujący zatem był dla Żydów fakt, że Jezus dotknął trędowatego. Według nich stał się rytualnie nieczysty. Tymczasem Pan uzdrowił chorego, objawiając swoją moc i wielkość.
Dotyk Pana – jak rozważaliśmy to poprzedniej niedzieli – wskazuje na Jego czułość i miłość. Kiedy Jezus przychodzi z darem uzdrowienia, dotyka nie tylko ciała, ale przede wszystkim duszy.
Grzech, który jest jak trąd, czyni więcej szkody niż jakakolwiek choroba ciała. Wielu ludzi nieuleczalnie chorych i cierpiących emanuje pokojem i radością, ich dusza jest zdrowa. Jednocząc się z Chrystusem, mężnie dźwigają krzyż, ofiarując swoje cierpienia w intencjach Kościoła i świata. Wierzą bowiem, że jest ono cenną cząstką ich życia.
Człowiek trędowaty okazał głęboką wiarę. Upadł na kolana i prosił: „Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić”. Panie, jeśli tylko zechcesz, potrafisz mnie uzdrowić, masz taką moc, wierzę w to…
Trudno dziwić się, że mimo próśb Jezusa, by zachował milczenie o doznanym cudzie, nie potrafił zamilknąć. Jeśli Bóg dotyka naszego serca, chcemy dawać świadectwo, dzielić się wiarą, przeżywanym szczęściem. I tak należy czynić. Jeśli nie my, to kamienie będą głosić wspaniałość i wielkość Boga!
/Opracowanie: S. Ludwika/