Posypmy popiołem głowy,
Bo już jest za nas gotowy
Zbawiciel na męki, katusze,
By nasze odkupić dusze.
Środa Popielcowa jest w liturgii Kościoła wyjątkowym dniem rozpoczynającym okres Wielkiego Postu, czyli czterdziestodniowego przygotowania do największej uroczystości chrześcijańskiej – Świąt Wielkanocnych.
Środa Popielcowa gromadzi na Mszy Św. wielu ludzi. Obowiązuje fioletowy kolor szat liturgicznych, panuje nastrój powagi, śpiewu pokutnych pieśni, obowiązuje zachowanie ścisłego postu.
Kapłan w Środę Popielcową dokonuje obrzędu posypania głów popiołem pochodzącym z poświęconych, spalonych gałązek palmowych z Niedzieli Palmowej ubiegłego roku.
Wypowiada wówczas słowa, które stanowią istotę i sens Popielca i Wielkiego Postu. Ze skruchą, przyjmujemy na głowę poświęcony popiół, oddajemy Chrystusowi swoje grzechy i prosimy o przebaczenie i miłosierdzie.
Wsłuchajmy się w treść skierowanych właśnie do nas słów.
Gdy usłyszymy: „Prochem jesteś i w proch się obrócisz” (Rdz 3,19) – powinniśmy uświadomić sobie własną słabość, ułomność, przemijanie.
Gdy usłyszymy: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” (Mk 1,15) – powinniśmy wzbudzić refleksję, co jeszcze mamy do zmiany, jaka praca nad sobą nas czeka.
Te dwa fragmenty Biblii łączy zaufanie Bogu, bo tylko On może nadać sens naszej codzienności.
Panie! Czymże ja jestem przed Twoim obliczem?
Prochem i niczem;
Ale gdym Tobie moją nicość wyspowiadał,
Ja, proch, będę z Panem gadał.
/Adam Mickiewicz/