8 sierpnia Kościół wspomina Św. Dominika – prezbitera
„Miejcie miłość, strzeżcie pokory
i nie odstępujcie od ubóstwa”.
Imię Dominik pochodzi od łacińskiego dominicus, co znaczy Pański, należący do Boga. Największą zasługą Św. Dominika i pamiątką, jaką po sobie zostawił, jest założony rzez Niego Zakon Kaznodziejski – dominikanów. Jego głównym celem było głoszenie słowa Bożego i zbawianie dusz. Wymagał od zakonników ścisłego ubóstwa, panowania nad sobą i daleko idącego posłuszeństwa. Zakon dał Kościołowi wielu świętych.
Dominik odznaczał się wielką prawością, niezwykłą żarliwością o sprawy Boże oraz niezachwianą równowagą ducha. Potrafił współczuć, Jego radosne serce i pełna pokoju postawa, uczyniły z Niego człowieka bardzo serdecznego. Oszczędny w słowach, rozmawiał z Bogiem na modlitwie albo o Nim z bliźnimi. Żył nader surowo. Bardzo cierpliwie znosił wszelkie przeciwności i upokorzenia (…)
Kult Dominika rozpoczął się zaraz po Jego śmierci. Notowano za Jego wstawiennictwem otrzymane łaski. Dlatego papież Grzegorz IX wyniósł sługę Bożego do chwały świętych w 1234 r.
W ikonografii Św. Dominik przedstawiany jest w dominikańskim habicie. Jego atrybutami są: gwiazda sześcioramienna, infuła u stóp, lilia- czasami złota, księga, podwójny krzyż procesyjny, pastorał, różaniec, pies w czarne i białe łaty trzymający pochodnię w pysku (symbol zakonu: Domini canes – „Pańskie psy”).