„Nie bój się, gdyż to dziecko zabłyśnie swym życiem
jaśniej niż słońce!”
Pod wpływem słów usłyszanych w czasie modlitwy, Matka nadała dziewczynce imię Klara, co w języku łacińskim oznacza – jasna, czysta, sławna.
Klara urodziła się w Asyżu. Wzrastała w atmosferze miłości i pobożności. W wieku kilkunastu lat zetknęła się z działalnością Św. Franciszka, który zdobywał ludzi, gotowych poświęcić swoje życie Bogu. Na prośbę, Klary Franciszek zwrócił się z prośbą do biskupa Asyżu, aby mogła zostać siostrą Braci Mniejszych. W Niedzielę Palmową w 1212 roku, otrzymała z rąk biskupa poświęconą palmę, jako umówiony znak zgody. Tej samej nocy wymknęła się z domu, by oddać życie Chrystusowi. Odmówiła powrotu, gdy krewni przyjechali, by Ją do tego przekonać. Z rąk Św. Franciszka otrzymała zgrzebny habit i welon zakonny. Po pewnym czasie przyłączyła się do Niej Jej siostra, bł. Agnieszka.
Franciszek wystawił siostrom mały klasztor przy kościółku Św. Damiana. Pierwszą jego ksienią została Klara. Siostry stanowiły zaplecze pokuty i modlitwy dla braci zajętych życiem apostolskim. Zakon nosił nazwę Pań Ubogich, potem nazwano je II Zakonem, a popularnie klaryskami. Innocenty III nadał zakonowi Klary „przywilej ubóstwa”. Siostry nie mogły posiadać żadnej własności, miały utrzymywać się jedynie z pracy rąk. Odtąd San Damiano stało się kolebką nowego Zakonu. Wstępowały do niego głównie córki szlacheckie, pozostawiając wszystko i wybierając skrajne ubóstwo.
Swoje żarliwe modlitwy Klara wspierała surowym życiem, częstymi postami i nocnymi czuwaniami. Już za życia dokonywała cudów – cudownie rozmnożyła chleb dla głodnych sióstr, uzdrawiała je, wyjednała im opiekę Jezusa. Pod koniec życia doznała cudownej łaski. Kiedy w noc Narodzenia Pańskiego, osłabiona i chora pozostała na swym posłaniu, otrzymała łaskę widzenia i słyszenia Pasterki, odprawianej w pobliskim kościele przez Franciszka i Jego braci. Z tego też powodu Św. Klara została patronką telewizji. Po śmierci Św. Franciszka cały trud utrzymania zakonu spadł na Jej barki.
Klara w klasztorze Św. Damiana żyła przez 42 lata. Wyczerpujące posty, umartwienia i czuwania spowodowały, że 11 sierpnia 1253 roku umarła. Jej ciało złożono w grobie, w którym spoczywało ciało Św. Franciszka. Dwa lata później w 1255 r. Aleksander IV ogłosił Ją świętą.
W ikonografii Św. Klara przedstawiana jest z monstrancją w ręku. Legenda oparta o szczególne nabożeństwo, jakie Św. Klara miała do Eucharystii, głosi, że w czasie najazdu Saracenów na Asyż, Klara miała ich odstraszyć Najświętszym Sakramentem, wyniesionym z Kościoła. Blask płynący z Hostii miał porazić wroga i zmusić go do ucieczki.